Stoppen is geen optie

Verhaal van: Josse Poelstra
Leeftijd: 12 jaar

Ik loop.
Ik loop en loop en loop maar. Mijn voeten doen pijn, ik voel de stenen afdrukken maken in mijn voetzolen. Toch loop ik door. Ik loop niet voor niets, ik loop voor jou.
Als ik nu stop dan val ik in slaap en word ik nooit meer zoals ik nu ben. Een doorzetter.
Stoppen is geen optie, dus loop ik door. Bergop, bergaf. Ik buk en neem grotere stappen. Het kiezelpad houdt maar niet op en ik voel me alleen.
Maar stoppen is geen optie.

Ik loop om me niet alleen te voelen.Ik loop, jij loopt, wij lopen.
Ik liep, jij niet, en wij heeft nooit bestaan.

Ik denk, over zoveel. Dat doe ik te vaak en te lang. Ik denk na over wie nu bij me is, over het ziekenhuis waar ik lig, over andere tieners die in coma liggen, en ik denk aan jou. Dat doe ik nog het meest. Over waar je bent, wat je doet, met wie je bent en of je ook aan mij denkt. Ik wil niet wakker worden, ik wil dat jij hier komt, bij mij. In een wereld van licht en leegte. Waar alles kan. Niemand zal ons storen. Als jij hier komt, bestaan wij alleen nog maar voor elkaar. Voor altijd.

Ik stop met lopen voor twee kleine tellen. Ik voel me langzaam wakker worden. Ik hou me vast aan een tak en trek mezelf uit het witte gat. Ik mag niet ontwaken.
Want stoppen is geen optie.

Ik loop weer, tot aan het einde. Het einde van mijn fantasie. Het einde van ons.Dan word ik toch wakker. Zien kan ik nog niet. Ik hoor je zachte stem. Langzaam bewegen mijn lippen. ‘Ik hoor je wel maar ik zie je niet’. Ik voel een hand. Eén op mijn wang en één in die van mij. Ik hoor iedereen tegen me praten. Ik doe langzaam mijn ogen open. Overal zie ik mensen. Snel doe ik mijn ogen weer dicht. Hier hoor ik niet. Breng me terug naar mijn fantasie.